Mijn dochter..

 

Wereld te rijk waren wij om jou op deze wereld te mogen brengen,

Dat kleine wonder.

Wereld te rijk waren wij om jou voor te mogen stellen aan je grote broer,

Dat kleine wonder.

Wereld te rijk waren wij toen jij ging lopen en praten,

Dat kleine wonder.

Maar niet wetend wat ons te wachten stond, toen je groter werd.

Veel verdriet en pijn heb je ons gegeven

maar we bleven vol moed om je geven.

Ondanks je steeds moeilijker werd

Na al die pijn en verdriet wat je was aangedaan,

probeerde wij je bij te staan.

Ondanks alles wat we ook deden, merkte we dat je ons ging ontglippen....

Slapenloze nachten hielden wij van je over

wat moet er van onze dochter terecht komen?

Een angst die ieder ouder heeft over hun kinderen.

En dan het idee dat je als ouder faalt, maakt ieder angstig

Vele nachten hebben we liggen waken over jou

maar ondanks hoe moeilijk het ook was gaven wij niet op.

Tenslotte ben en blijf je onze dochter, hoe moeilijk het ook is.

Wetend dat je er straks alleen voor staat

"Mijn god ik moet er niet aan denken"

Af en toe denk ik dan ook waarom....

Waarom is het ons overkomen wat hebben wij verkeerd gedaan ?

Is dat onze dank ?

Is dat onze straf ?

Wie kan het ons vertellen...

wat doen wij verkeerd ?

Bij het schrijven van dit gedicht rolt er langzaam een traan over mijn wang

want zeg eens eerlijk......

HEBBEN WIJ DIT VERDIEND ?????